Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί λέμε «ωχ» ή φωνάζουμε «αααχ» όταν πονάμε; Την απάντηση δίνει μία νέα μελέτη που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι ήχοι που χρησιμοποιούμε μάς βοηθούν να αντέχουμε τον πόνο. Η λεκτική έκφραση του πόνου είναι κοινή σε όλους τους λαούς και οι ήχοι της παραπλήσιοι. Οι Άγγλοι, λ.χ., φωνάζουν «άου» ή «άουτς», οι Νοτιοαφρικανοί «έια», οι Ιταλοί «άια» και οι Κινέζοι «άιο». «Κοινός μεταξύ τους είναι ο τρόπος παραγωγής του ήχου, κατά τον οποίο το στόμα απλώς ανοίγει, η γλώσσα παραμένει επίπεδη και τα χείλη δεν στρογγυλεύουν», γράφουν στην επιθεώρηση «Journal of Pain» επιστήμονες από τα Τμήματα Ψυχολογίας και Νευροβιολογίας του Πανεπιστημίου της Σιγκαπούρης.
Είναι ένας απλός ήχος ο οποίος απαιτεί μικρό έλεγχο της άρθρωσης του λόγου, που με τη σειρά του επιτρέπει να αυξηθεί στο μέγιστο η ένταση του παραγόμενου ήχου. »Με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί πολύ εύκολα και αποτελεσματικά να χρησιμοποιηθεί όταν πονάμε». Η νέα μελέτη διεξήχθη σε ομάδα 56 εθελοντών, οι οποίοι έπρεπε να κρατήσουν τα χέρια τους μέσα σε κατεψυγμένο νερό όσο περισσότερο μπορούσαν. Το πείραμα επαναλήφθηκε πέντε φορές. Στην πρώτη, οι εθελοντές μπορούσαν να φωνάξουν όταν ένιωθαν πόνο, ενώ στις υπόλοιπες έπρεπε να εκφράσουν τον πόνο τους δίχως να πουν λέξη.
Ειδικότερα, στο δεύτερο πείραμα έπρεπε απλώς να βγάλουν τα χέρια τους από το νερό όταν δεν άντεχαν άλλο, στο τρίτο να πιέσουν ένα κουμπί μόλις ένιωθαν πόνο, στο τέταρτο να ακούσουν μία ηχογράφηση του εαυτού τους να λέει «άου» και στο πέμπτο να ακούσουν την ηχογράφηση ενός άλλου ατόμου. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως όταν οι εθελοντές μπορούσαν να φωνάζουν κατά το δοκούν, άντεχαν επί περισσότερη ώρα την έκθεση στο παγωμένο νερό. Κατά μέσον όρο άντεξαν τον πόνο επί 30 δευτερόλεπτα – πέντε περισσότερα απ’ ό,τι όταν δεν έλεγαν λέξη. Παρατηρήσαμε υψηλότερη αντοχή στον πόνο όταν οι εθελοντές έλεγαν “άου” απ’ ό,τι όταν παρέμεναν σιωπηλοί», γράφουν οι ερευνητές στο άρθρο τους. «Αυτό υποδηλώνει ότι η λεκτική έκφραση ενδεχομένως δρα αναλγητικά, επιτρέποντας στο άτομο να αντέχει περισσότερο τον πόνο». Οι ερευνητές δεν ξέρουν πως ακριβώς λειτουργούν τα επιφωνήματα του πόνου, αλλά πιστεύουν ότι τα αυτόματα μηνύματα που μεταδίδονται προς το κέντρο της ομιλίας στον εγκέφαλο, επεμβαίνουν στη μετάδοση των μηνυμάτων του πόνου. Με άλλα λόγια, λένε, αντέχουμε περισσότερο τον πόνο, διότι έστω και στιγμιαία αποσπάται η προσοχή του εγκεφάλου από αυτόν.
Via
Anna Aslan
Ειδικότερα, στο δεύτερο πείραμα έπρεπε απλώς να βγάλουν τα χέρια τους από το νερό όταν δεν άντεχαν άλλο, στο τρίτο να πιέσουν ένα κουμπί μόλις ένιωθαν πόνο, στο τέταρτο να ακούσουν μία ηχογράφηση του εαυτού τους να λέει «άου» και στο πέμπτο να ακούσουν την ηχογράφηση ενός άλλου ατόμου. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως όταν οι εθελοντές μπορούσαν να φωνάζουν κατά το δοκούν, άντεχαν επί περισσότερη ώρα την έκθεση στο παγωμένο νερό. Κατά μέσον όρο άντεξαν τον πόνο επί 30 δευτερόλεπτα – πέντε περισσότερα απ’ ό,τι όταν δεν έλεγαν λέξη. Παρατηρήσαμε υψηλότερη αντοχή στον πόνο όταν οι εθελοντές έλεγαν “άου” απ’ ό,τι όταν παρέμεναν σιωπηλοί», γράφουν οι ερευνητές στο άρθρο τους. «Αυτό υποδηλώνει ότι η λεκτική έκφραση ενδεχομένως δρα αναλγητικά, επιτρέποντας στο άτομο να αντέχει περισσότερο τον πόνο». Οι ερευνητές δεν ξέρουν πως ακριβώς λειτουργούν τα επιφωνήματα του πόνου, αλλά πιστεύουν ότι τα αυτόματα μηνύματα που μεταδίδονται προς το κέντρο της ομιλίας στον εγκέφαλο, επεμβαίνουν στη μετάδοση των μηνυμάτων του πόνου. Με άλλα λόγια, λένε, αντέχουμε περισσότερο τον πόνο, διότι έστω και στιγμιαία αποσπάται η προσοχή του εγκεφάλου από αυτόν.
Via
0 σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου